สองร้อยสี่สิบเจ็ด

ทันทีที่ประตูโรงพยาบาลปิดลงตามหลัง ผมรู้สึกว่ามีบางอย่างในตัวผมขาดสะบั้น

ความโศกเศร้าและความปวดร้าวจากสิ่งที่เอลล่าเพิ่งบอกยังคงบีบรัดหน้าอกราวกับคีมเหล็ก แต่ทันทีที่ผมก้าวเข้ามาในโถงทางเดินที่สว่างจ้าด้วยแสงไฟฟลูออเรสเซนต์ ความโศกเศร้านั้นก็เริ่มแข็งตัวกลายเป็นบางสิ่งที่แหลมคมกว่า บางสิ่งที่เย็นเยี...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ